Ο λεκές και η γιαγιά

Ο λεκές και η γιαγιά

Γιαγιά μου, δες τι έπαθα! Ανέβαινα απ’ την βρύση

Δεν το ‘ξερα μα το ‘μαθα με χρώμα έχω γεμίσει

Πως μια γλυκιά βατομουριά ανθεί και είναι κρυμμένη

Ας μη το δει η μάνα μου πες μου ο λεκές πως βγαίνει;

Με λίγη σόδα και νερό, μικρό καλό μου εγγόνι

Πατώντας πάνω στο λεκέ με γάλα και λεμόνι

Και ούτε που θα τον ξαναδείς, την γλύκα τους να έχεις

Βγαίνει των μούρων ο λεκές, τα αγκάθια να προσέχεις

Γιαγιά μου, δες τι έπαθα σαν έγραφα ασκήσεις

Δεν το ‘ξερα μα το ‘μαθα, μελάνι αν θα χύσεις

Πως τίποτα πιο δύσκολα στον κόσμο δεν ξεπλένει

Στην όμορφη την μπλούζα μου πες μου ο λεκές πως βγαίνει

Θα βάλεις ξύδι απ’ το λευκό, χέρι να ανακατεύει

Δυο κούπες γάλα χλιαρό και ασ΄ το να μουσκεύει

Και ούτε που θα τον ξαναδείς, καλό μου παλικάρι

Η πένα αν σπάσει έχει καλώς, η μύτη μη σε γδάρει

Γιαγιά μου δες τι έπαθα, μου ‘πε πως θα μ’ αφήσει

Δεν ήξερα ούτε έμαθα, με αίμα έχω γεμίσει

Πως της Αγάπης η πληγή πονά και η στάμπα μένει

Όσα κι αν είπες έβαλα! Πες μου ο λεκές πως βγαίνει

Ούτε αλάτι, ούτε νερό, ούτε και η χλωρίνη

Μεγάλο μου αγόρι μου, η στάμπα αυτή δεν σβήνει

Ίσως λιγάκι το κρασί, τον πόνο ν’ απαλύνει

Μα ο λεκές θα είναι εκεί και πάνω σου θα μείνει

                                                     Ηρακλής Δαΐτσης