Απείθαρχα Καράβια

Το τελευταίο μας πανέμορφο ταξίδι

Με το δικό μας το πανάρχαιο καράβι

Το σχεδιάσαμε γράφοντας με κοπίδι

Και δεν μας σώζανε οι παλιοί μας αστρολάβοι

 

Στο τελευταίο μας ανέλπιδο ταξίδι

Απ’ το κατάστρωμα κοιτούσες την σελήνη

Κανείς μας έγνεψες πως δεν θα απομείνει

Μένα τσιγάρο μες τα χείλη για στολίδι

 

«Μια τελευταία λοιπόν φορά αγκαλιαστούμε»

Είπες και κίνησες να μπεις μες στο κορμί μου

Μου έδειχνες τα αστέρια του διδύμου

Πριν σκεπαστούμε με ένα κύμα και χαθούμε

 

Το χέρι σου μου έδωσες μα κράταγα μαχαίρι

Με εκείνο που συνήθιζες ποιήματα να μου γράφεις

Η αγάπη μου η αληθινή άραγε τι προσφέρει;

Έστω και τώρα στο βυθό να μου το πεις άμα το μάθεις

 

Έτσι βουλιάζουνε τα ανέμελα καράβια

χρόνια αρμενίζουν με βοριά και με νοτιά

Πλέουνε ξέγνοιαστα στης γης την ξενιτιά

Ώσπου τσακίζονται ταγμένα με ευλάβεια

 

Έτσι βουλιάζουνε τα ανέμελα καράβια

Χωρίς πυξίδες, με βοριά και με νοτιά

Σαλπάρουν στ’ άγνωστο ώσπου παίρνουνε φωτιά

Πνεύματα γίνονται στα αιώνια ναυάγια