Όταν κοιμηθηκε η ζωη μες στο σαλονι

 

 Όταν κοιμήθηκε η ζωή μες στο σαλόνι

 

  Όταν κοιμήθηκε η ζωή μες στο σαλόνι

  Στον ύπνο είδε κάποιον άντρα και εμένα

  Να με κοιτάει χυδαία και αγριεμένα

  Και μες στο στόμα αντί για γλώσσα είχε βελόνι

 

‘’Ποιανού λοιπόν είναι η σκιά που σε στοιχειώνει

  Που κάποια βράδια στο κρεβάτι σου ξυπνάει

  Και έχει και μια λοξή ματιά που σε πονάει

  Και ότι χτίζεις πάντα αυτός ισοπεδώνει; ’’

 

 Από πού έμαθε η ζωή ποιος με τρομάζει

 Δεν της μαρτύρησα ποτέ τον φόβο αυτόν

 Ούτε στη γη των ονειροταξιδευτών

 Ούτε στον ξύπνιο που ήθελε να με θηλάζει

 

 Όταν σηκώθηκε η ζωή απ’ το σαλόνι

 Πια το χε μάθει και ρωτούσε σαστισμένη

‘’Πώς μου έκρυψες μια ιστορία πονεμένη

 Όσο και αυτή;’’. Και άρχισε να με μαλώνει.

 

‘’Που να καώ και εγώ και αυτός να γίνει σκόνη’’

 Είπα και πέσανε καρφιά τα δάκρυά μου

 Και μουτρωμένη όπως τραβούσε μακριά μου

 ‘’Ζωή συγγνώμη’’ φώναζα από το μπαλκόνι

 

 Στου καναπέ το μαξιλάρι,  στο σαλόνι

 Έκρυψα φόβους και έναν άτιμο εχθρό

 Μα όσο και αν πάλιωσε και φαίνονταν σαθρό

 Πάνω του έγειρε η ζωή και το μπαλώνει

 

 Στου καναπέ το μαξιλάρι,  στο σαλόνι

 Το θήραμα έραψα αλλά και το κυνηγό

 Μα για φαντάσου αυτά τα δύο να ‘μαι εγώ

 Είπα όπως έφευγα στης νύχτας το βαγόνι

Ηρακλής Δαΐτσης