Το σπίτι

                             

                 το σπίτι

Kάτι φορές που τραγουδώ στον ουρανό

πάντα μπροστά μου εμφανίζεται ένα σπίτι

από έναν άγνωστο και μακρινό πλανήτη

φτάνουν φωνές όμως μου φαίνεται αδειανό

Κάτι βραδιές που τραγουδώ στον ουρανό

ανάβουν φώτα σε ένα  λυπημένο σπίτι

που δεν χαράξαν με κανόνα και διαβήτη

και αν δεις καλά πίσω απ' το τζάμι θα φανώ

Όσα θυμάμαι τα κλειδώνω σε ένα σπίτι

Δεν έχει νούμερο οδό και γειτονιά

δεν ζει ψυχή γύρω από αυτή την σκοτεινιά

μόνο το φάντασμα του χρόνου του ερημίτη

Όσα με φόβισαν είναι σε αυτό το σπίτι

που δεν υπάρχει σε καμία γειτονιά

άμα στα πω βλέπεις θα είναι ρουφιανιά

χόρτα σκεπάζουν της αυλόπορτας τον σύρτη

Στο σπίτι αυτό μένουνε όλες μου οι πληγές

Και σαν τις πόρτες του ανοιχτές με προσκαλούνε

Με την θλιμμένη του ομορφιά του με κοιτούνε

Θέλω δε θέλω πάω εκεί πολλές φορές

Κάτι βραδιές στων αστεριών την γειτονιά

Σπόρος ακόμα πάντα χάζευα ένα σπίτι

«Σαν μεγαλώσω εδώ θα φτιάξω ουρανοξύστη»

Γράφει αν δεις στου κήπου την δαμασκηνιά

Ηρακλής Δαΐτσης

                                                                                                                                                          Φωτογραφία / δική μου 

                                                                                        Δαμασκηνιά του κήπου στο Σκαλοχώρι